Ik ben iemand die ervan houd de dingen te vertellen in chronologische volgorde. Ik hou van lijstjes en maak ze voor bijna alles waar ik mee bezig ben en wat me bezighoud. Ik werk altijd van het begin naar het einde toe om mijn gedachten goed geordend te hebben maar dit verhaal, dit geboorteverhaal ligt nog het meest vers in mijn herinnering maar is toch het eerste dat ik wil delen. Het heeft lang geduurd voordat de tranen gedroogd waren en de wond letterlijk geheeld was en er zichtbaar niet meer rest dan een vaag litteken aan de onderkant van mijn buik. Ik vind het belangrijk om dit verhaal te delen omdat het twee kanten heeft waaruit blijkt dat het leven nooit zo loopt zoals je hoopt of verwacht maar je er toch heel gelukkig mee kunt zijn. Enerzijds was mijn hart na deze geboorte vol en dankbaar maar tegelijkertijd heb ik ook een gemis moeten verwerken om wat niet mocht zijn.
In september ‘18 ontdekte ik dat ik weer in verwachting was. En voor iemand die van lijstjes houd kan ik eerlijk toegeven, dit stond niet op mijn planning. Maar vanaf de eerste seconde dat ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen stond wist ik; dit is ons kind. We waren meer dan bereid er opnieuw en voor de allerlaatste keer voor te gaan maar de situatie vonden we verre van ideaal. Zorgen, zorgen, zorgen. Tijd, ruimte, geld… Was dit allemaal mogelijk? Konden we dit kindje weer alle liefde en zorg geven? Zonder dat het ten koste zou gaan van tijd, aandacht en bovenal liefde voor onze andere kinderen.
Mijn zwangerschap ervoer ik als zwaar. Sommige reacties waren niet van de lucht en ik trok me alles hevig aan. Ook fysiek had ik het behoorlijk te verduren, de halve zwangerschap misselijk, erg moe en 0 weerstand. Ieder griepje, ieder verkoudheidsvirusje alles pakte ik mee. Terwijl ik min of meer uitgeput was naderde het einde van de zwangerschap. Mijn to do list bestond uit nog slechts 2 punten. De termijn van 37 weken zwangerschap bereiken en dan een gezonde baby op de wereld zetten in het comfort van mijn eigen huis.
Met 36 weken zwangerschap begon het wel erg onrustig te worden in mijn buik, ik hield bed/bank rust om zo dicht mogelijk bij die felbegeerde 37 weken te komen. Een thuisbevalling was niet alleen een droom, ik had er mijn absolute missie van gemaakt. Een vrije geboorte was mij op het lijf geschreven, maar wel onder de vleugels van een bereidwillige verloskundige.
Op zondagmorgen 12 mei werd ik om 05:00 wakker van scherpe weeën, en ik wist het zeker; dit was de dag waarop ik moeder ging worden voor de achtste keer. Moederdag was de uitverkoren dag om moeder te worden voor de allerlaatste keer, het voelde bij het ontwaken al als een kostbaar cadeau.
De magische grens van 37 weken zwangerschap haalde ik op één dag na niet. Maar mijn lieve verloskundige gaf aan dat als ik het echt wilde ze dit met mij aan wilde gaan, de baby had een gezond gewicht en mijn gevoel van veiligheid zou ook positief bijdragen aan een voorspoedige bevalling. Ik voelde me kalm en in controle over de situatie.
Mijn verloskundige gaf mij zoveel mogelijk de regie in handen. We spraken af dat ze zo rond een uur of 10 in de morgen naar ons toe zou komen zodat ik thuis eerst in alle rust weeën op kon vangen samen met Joris. Ik kon me volledig richten op het wonder wat zich aan het voltrekken was en kon ervan genieten, ik genoot van de pijn die mij dichter bij het ontmoeten van mijn kindje bracht. Tussen de weeën in maakte ik het wiegje op met uiterste precisie. Ik stelde me voor hoe ze enkele uren later daarin zou liggen, een kersverse baby in zorgvuldig uitgekozen kleertjes.
Tegen 10 uur die morgen trof de verloskundige mij aan in het blauwe bevalbad dat in onze woonkamer klaarstond. Zoals ik eerder al aangaf bereidde ik me voor op deze thuisbevalling alsof ik op missie was. Ik had een eigen bad, door mij samengestelde scentchips om ook in geur de perfecte setting te creëren en een playlist met nummers die me zouden helpen me te concentreren op mijn ademhaling of me juist woorden van moed in zouden spreken. De verloskundige constateerde 5cm ontsluiting wat betekende dat ik in centimeters op de helft was. En dat met nog steeds betrekkelijk weinig last van pijn. Ze gaf wel te kennen dat het hoofdje van onze baby nog steeds erg hoog lag en stelde voor dat ik door de kamer zou gaan lopen om de baby dieper mijn bekken in te laten zakken.
In kalm tempo liep ik door de lengte van de kamer heen en weer. Ik maakte af en toe een grapje, maar zei niet al te veel om zoveel mogelijk in het moment te blijven en me te concentreren. Bij iedere wee hing ik of tegen Joris aan waarbij ik op het scherpst van de pijn even op mijn tenen ging staan om het beter op te kunnen vangen. Of ik koos ervoor om over ons keukeneiland heen te hangen terwijl Joris stevig over het onderste van mijn rug wreef. Om 11 uur gaf ik aan de weeën zo hevig te vinden dat ik graag weer in bad wilde gaan en daar kon ik de weeën weer veel beter opvangen. De warmte van het water, de hoge randen van het bad. Ik zat in mijn eigen cocon en voelde me veilig, kalm en rustig.
Slechts een half uur later om half 12 bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik mee gaan duwen. Vol persen zoals ik dat bij andere kinderen gewend was ging nog niet omdat de baby nog steeds niet ingedaald was. De persweeën ontbraken doordat er geen hoofdje was dat druk uitoefende op de baarmoedermond. Het zag ernaar uit dat ik dit kindje zelf naar beneden zou moeten duwen. Mijn vliezen waren nog steeds intact dit had de verloskundige bewust zo gelaten omdat gebroken vliezen bij een nog niet goed ingedaalde baby onwenselijk zijn. De mogelijkheid bestaat dan dat de navelstreng eerder naar buiten komt dan de baby met alle gevolgen van dien. Ik kreeg wel toestemming om zelf mee te gaan persen zodat ik de baby zelf verder naar beneden zou kunnen duwen. De mogelijkheid bestond dat mijn vliezen dan spontaan zouden breken waarbij de baby mee naar beneden zou volgen.
Op gevoel perste ik binnen een paar minuten tijd driemaal flink mee om mijn kind dichter bij haar geboorte te brengen. Bij de derde keer mee persen braken de vliezen spontaan en het vruchtwater was mooi helder. Op dat moment was mijn gevoel een mengeling van alles door elkaar. Ik ervoer opluchting, omdat ik nu zeker thuis zou gaan bevallen en ik letterlijk de pijnlijke druk van de vliezen kwijt was die zo op spanning hadden gestaan. Ik ervoer trots omdat dit de eerste maal was dat mijn vliezen zonder hulp van de verloskundige braken. Het moment dat je vliezen breken vind ik altijd zo’n emotioneel moment in de bevalling, ik beleefde het voor mijzelf altijd als “the absolute point of no return” tijdens de geboorte van je baby.
Terwijl al die gevoelens gelijktijdig door mij heen raasden voelde mijn verloskundige even om te zien of het hoofdje al mooi volgde. Ze zei; Marieke, het spijt me ontzettend maar ik voel een voetje en ga NU de ambulance bellen. Op dat moment is er eigenlijk geen tijd om te schrikken of laat staan bang te zijn. Joris, de verloskundige en ikzelf hadden gedrieën één taak te vervullen die op dat moment een stuk lastiger geworden was. Een veilige geboorte van deze baby. Daarin hadden we allemaal onze eigen dingen te doen tot de ambulance zou arriveren.
Joris haalde boven de spulletjes die ik nodig zou hebben in het ziekenhuis. De verloskundige zorgde ervoor dat alles snel overgedragen kon worden aan het ambulancepersoneel. en ik kleedde mezelf heel rustig wat aan zodat ik naar buiten zou kunnen. Slechts 10 minuten na het belletje kwamen er drie ambulancebroeders ons huis binnen. De sfeer bleef rustig en iedereen wist precies wat hem of haar te doen stond. Ik moest op mijn linkerzij op de brancard gaan liggen, dit omdat het de meest veilige houding voor de baby in mijn buik was. Tijdens de rit naar het ziekenhuis kreeg ik een infuus, terwijl een andere broeder de gehele rit naar de harttonen van ons kindje luisterde. De verloskundige hield mijn hand vast en streek door mijn haren. Joris reed in haar autootje in hetzelfde tempo achter ons aan. En ik lag daar heel stil en dacht onophoudelijk, God… Laat alles goed zijn met ons kindje. Sirenes aan en gaan iets anders bestond er even niet. Zes volwassen mensen die allemaal heel hard aan het werk waren om deze baby veilig op de wereld te brengen.
De verloskundige probeerde me voor te bereiden op de mogelijke scenario’s in het ziekenhuis. Ze zei; wat er straks ook gebeurd het zal allemaal heel snel gaan. Op dat moment leek het twee kanten op te kunnen gaan, een keizersnede of een natuurlijke stuitbevalling. Mijn zevende kind was bijna 2 en een half jaar eerder ook in stuit geboren maar zij kwam met de billen het eerst, ik had het destijds als bijzonder traumatisch ervaren. Mijn verloskundige vertelde me dat een stuitbevalling waarbij de voeten het eerst geboren worden makkelijker zou zijn. Dat gaf me vertrouwen, de vorige keer kon ik het ook aan, dan zal het me nu ook wel lukken.
Om 12 uur kwamen we aan op de verloskamers, er werd geen tijd verspild iedereen was heel kordaat. Geen spoortje stress maar gewoon de tendens er moet NU gehandeld worden. De Gynaecoloog voelde en zei tegen mijn verloskundige, wat jij gevoeld hebt is geen voetje, ik voel twee handjes. Met een echo werd bevestigd dat onze dochter in de uren daarvoor tijdens de weeën helemaal omhoog gekropen was. Hoofd en voetjes aan de ene zijkant in mijn buik, billetjes aan de andere kant van mijn buik en twee handjes bungelend onder haar lijfje. Een onmogelijke positie om haar zelf op de wereld te kunnen zetten. Een draaipoging behoorde niet meer tot de mogelijkheden omdat al het vruchtwater al weg was, er werd direct besloten tot een keizersnede.
Op dat moment wordt ieder idee van een zogenaamde vrije geboorte natuurlijk naar het rijk der fabeltjes gestuurd. Maar hoezeer ik me ook had vastgebeten in die missie, het doel was veranderd en het enige wat er nog toe deed was een levende en gezonde baby in onze armen. Ik werd voorbereid voor de o.k., ik had al een infuus maar kreeg nog een katheter en de ruggenprik werd gezet. Joris was hier niet bij aanwezig, hij moest zich in een andere ruimte omkleden om erbij te mogen zijn in de o.k.. Ook al ben je nog maar zo even van je man gescheiden, je hele beleving van de bevalling verschilt vanaf het moment dat thuis de ambulance gebeld werd. Je doet nog zo je best om het samen te doen, het samen mee te maken en nadien samen te verwerken dat wordt een stuk lastiger als je zo’n ander perspectief van de geboorte van je baby hebt.
Ik lag al op de operatietafel op het moment dat Joris binnenkwam lopen en plaats nam naast mijn hoofd. Het blauwe doek ging omhoog en ze begonnen meteen met snijden. Ik voelde dit, en gaf dit ook vrij snel aan. Het deed niet zoveel pijn als je zou verwachten, want natuurlijk was ik wel verdoofd. Toch was het wel wat pijnlijk en voelde het vervelend. Het was een enorm geduw en getrek, ik werd benauwd en kreeg het gevoel niet goed meer te kunnen ademen. Ik voelde mezelf wegglijden, alle geluiden raakten steeds meer op de achtergrond ik dacht oprecht dat dit mijn einde was. Toch was ik volledig kalm iedere vorm van zorg viel van me af, ik ervoer een rust en vrede zoals ik in mijn hele leven nog nooit gevoeld heb. Ik heb een rotsvast geloof in God en ik was er op dat moment van overtuigd dat ik ieder moment oog in oog zou komen te staan met mijn Schepper, en ik keek er enorm naar uit. Alles was licht en mooi en ik wachtte op het gezang van engelen.
Wat ik op dat moment niet wist was dat de keizersnede gecompliceerd verliep en ik daarom medicatie kreeg waardoor ik in slaap viel. De bijna doodervaring zoals ik die beschrijf wordt een K-hole genoemd een zeer sterke ketamine trip. Deze kun je beleven als een mooie spirituele ervaring maar kan ook zeer beangstigend zijn. Hoe je er op terugkijkt wordt veelal bepaald door je stemming vooraf. De kalmte die ik ervoer en mijn vertrouwen op God die altijd bij mij is heeft hier dus meer dan positief aan bijgedragen.
Ik begon iets bij te komen toen ik Joris hoorde zeggen, Marieke ze is er, ze is er! Toen ik iets later mijn ogen opendeed lag Phebe op mijn borst, vastgehouden door een verpleegkundige. Ik moet eerlijk bekennen dat er toen niet meteen een en al gelukzaligheid door me heen stroomde want ik was nog te versuft. Ik heb zelfs na korte tijd gevraagd of de verpleegkundige haar aan Joris wilde geven omdat ik het simpelweg te zwaar vond op mijn borst.
Mijn keizersnede is bijzonder heftig geweest. Phebe zat volledig vast in mijn buik en de gynaecoloog kreeg haar bijna niet te pakken omdat er niet duidelijk een voorliggend deel was waar ze Phebe aan vast kon pakken. Bij een normale keizersnede wordt een horizontale snede gemaakt aan de onderkant van de baarmoeder. In mijn geval hebben ze niet alleen die horizontale snede gemaakt maar ook een grote verticale snede. Ik kan nooit meer natuurlijk bevallen, mijn baarmoeder kan absoluut geen weeën meer verdragen.
Een keizersnede wordt vandaag de dag wereldwijd gezien als een bijna routineuze ingreep. Maar wanneer je zoals ik al 7 kinderen via de natuurlijke weg op de wereld hebt gebracht en een vrije geboorte als een ware missie beschouwde kun je na het ondergaan van een keizersnede in eerste instantie maar weinig routine in je leven daarna ontdekken. Het herstel waarover ik in een later blog zeker meer zal vertellen is onvergelijkbaar met je genezingsproces na een natuurlijke bevalling.
Toch heelt de tijd de wonden, en zijn er nu prachtige lessen te leren uit dit geboorteverhaal. Dat kan ik vandaag met gemak zeggen nu deze hele ervaring bijna 9 maanden geleden is. Maar toen ik dit verhaal voor het eerst opschreef kort na de geboorte van Phebe keek ik er toch ietwat anders op terug en voelde het gemis van die felbegeerde thuisbevalling als een gapend gat in mijn leven.
Ik heb mezelf in die eerste weken vaak afgevraagd of we wel een achtste kind hadden gekregen als we dit allemaal van te voren hadden geweten. Ik kan inmiddels volmondig ja zeggen maar ben ook blij dat we vooraf niet wisten hoe het zou gaan. We zijn die dag beschermd, we zijn er beide gezond en sterk uitgekomen iets wat met name voor Phebe zeker geen vanzelfsprekendheid was.
De totale ervaring is meer dan heftig geweest, maar wat een onvoorstelbaar lief klein meisje is het resultaat. Ons leven zonder haar is niet meer voor te stellen, ze is de meest tevreden baby die we ooit hebben meegemaakt. Een waar geschenk!
~ A mother’s treasure is her daughter ~
Reactie schrijven