Coronapositief

Terug van weggeweest!!! En ik gooi er meteen even een gezellige titel in. Kunnen we het er nog wel over hebben? De meesten van ons zullen er onderhand wel zo moe van zijn dat we het massaal hebben omgedoopt tot het verboden woord. The big C dat voor 2019 nog voor heel iets anders stond wat vaak vele malen ernstiger is heeft ineens een hele andere betekenis gekregen. Corona heeft ons aller levens op de kop gezet en waarschijnlijk voorgoed je kijk op de wereld veranderd. Voor mezelf sprekend kan ik zeggen dat het onze wereld verkleind heeft maar onze blik verruimd.

 

Dat is nu makkelijk om te zeggen, nu ik aan de coronapositievere kant van het verhaal sta. In ieder geval de positieve kant van ons eigen verhaal. Voor ons gezin is er toch een zekere gewenning ontstaan, maar wij hebben wel het geluk tot de gezonden en de sterken te behoren. Wij hebben een groot gezin bestaan uit 10 mensen, er is altijd wel iemand om mee te knuffelen, om vast te houden, je voelt je niet zo snel geïsoleerd als gezin van 10. 

 

Toch hebben we het echt wel moeilijk gehad. Het is niet voor niets geweest dat er maandenlange radiostilte heeft geheerst op mijn pasgeboren blog. Vooral in die allereerste tijd heb ik er doorheen gezeten, me verschrikkelijk schuldig gevoeld. Heb momenten gehad die ik onder woorden bracht als spijt. Had ik het iedere dag smoordruk en was iedere avond doodmoe maar onvoldaan. 

 

Ik begon een blog omdat ik wilde schrijven. Omdat ik wilde schrijven over hoe het is een groot gezin te hebben binnen alle uitdagingen waar we anno 2020 mee te maken hebben. Hoe je om gaat met de druk, van ieder kind moet een eigen kamer hebben, iedereen moet mega verjaardagsfeesten hebben en grootse sinterklazen. We moeten allemaal succesvolle carrières nastreven en de perfecte pinterestwaardige moeders zijn. We moeten huwelijken onderhouden waarin we eeuwig verliefd blijven en waarin er nooit een onvertogen woord wordt gezegd. We willen allemaal onze insta’s volgooien met plaatjes van hagelwitte stranden, watervallen, en bergen die we hebben beklommen. 

 

Ik wist heel goed dat ik niet die vrouw was. Het zijn allemaal voorbeelden waar ik niet aan voldoe. Nu niet, en waarschijnlijk nooit niet. Dat wist ik al voordat covid-19 ons land in zijn greep had. En dat was niet erg, want op mijn eigen kleine postzegel had ik het allemaal voor elkaar. Groots geluk en grote dankbaarheid in het kleine en daar kon ik met een trots gevoel over bloggen. Maar corona en met name alle getroffen maatregelen gooiden mijn zo mooi gemaakte kalme postzegel van reinheid, rust en regelmaat volledig overhoop.

 

Met 10 man kwamen we vast te zitten in een huis van 120m2. Er was 1 grote tafel die ineens dienst moest doen als eetplaats, studeerkamer en kantoor voor alle 10. Ik was niet alleen maar meer de moeder en de vrouw van, maar ook de politieagente, de juf, de vredebewaakster, de schoonmaakster en de psychologe. Ik stond op sommige dagen letterlijk kniehoog in het wasgoed kwam aan alle kanten tijd te kort en voelde mezelf keihard falen. 

 

De meest simpele dingen die ik altijd zo normaal had gevonden werden ineens een uitdaging. Boodschappen doen in een supermarkt waar geen brood meer te koop was en de gehele zuivelafdeling leeg was. Ik heb er destijds foto’s van gemaakt omdat ik gewoon niet goed kon bevatten wat er gebeurde. Nu lijkt dat allemaal al weer zo ver weg. De dingen die we tot onze beschikking hebben, de gemakken waarmee we altijd gezegend zijn beschouwen we al heel snel als normaal. 

 

Toen vond en had ik het heel zwaar. En al had ik er voor opengestaan om de ene na de andere blog te schrijven met depressieve ondertoon, ik had er oprecht de tijd niet voor. Lockdown met een groot gezin is niet iets wat men hoeft te benijden. 

 

We gingen ons meer en meer voelen of zaten we in een gevangenis. We begonnen funda af te speuren op zoek naar een grotere woning. En eind april al zagen we een huis dat onze nieuwsgierigheid wekte. In heel veel opzichten was het nog niet onze smaak. Maar we werden allebei enthousiast bij het zien van de ruimte indeling. We planden een bezichtiging en voelden al heel snel hoe dit huis zich als een warme deken om ons heen vouwde. Het was echt een gevoel dat ik als thuiskomen beschouw. 

 

Vanaf dat moment heeft het nog maanden geduurd voordat we hier echt konden gaan wonen. Het zijn toch vaak de pegels die roet in het eten gooien, zo ook in ons geval. Op een later moment zal ik daar zeker nog eens over schrijven hoe wij en mensen om ons heen zich sterk gemaakt hebben om dit tot ons huis te maken. Ik zal altijd dankbaar blijven dat het gelukt is. 

 

Ik had vooraf niet kunnen vermoeden dat zoveel negatiefs wat in het afgelopen jaar over de wereld heen gevallen is zoveel positieve gevolgen kon hebben voor ons gezin. Hoe je weer leert wat er echt belangrijk is, doordat je opgesloten zit in de kern van je leven. Dat je weer echte dankbaarheid kunt voelen wanneer je weer een brood uit je vriezer trekt. Dat ik nooit meer zal knuffelen en kussen uit plichtsbesef maar enkel en alleen vanuit liefde. Eerlijk is eerlijk… Ik ben gewoon hartstikke coronapositief! 

 

~ So always look for the silver lining and try to find the sunny side of life. ~