Wandelen in waarheid

Deze blog staat al lange tijd op stapel om te gaan schrijven. Maar het is zo’n blog waar je toch altijd wat tegenop ziet. Met een blog heb je natuurlijk volledig controle over hoe groot het inkijkje is dat je een ander in je leven geeft. Nog meer dan op beeld zoals in een vlog geeft het geschreven woord mij de complete regie in handen van wat ik wil vertellen. Het is gemakkelijk om alle dingen die niet goed gaan, of dagen dat je niet lekker in je vel zit gewoon te negeren en al snel wordt een beeld gecreëerd dat ik het allemaal perfect voor elkaar heb en altijd alle touwtjes in handen. Maar toen ik met dit blog begon, en toen het idee ervoor ontstond heb ik mezelf beloofd het eerlijk te houden. Eerlijk en waarheidsgetrouw. Dat is belangrijk voor me. Niet voor mezelf maar juist voor die ander. Voor de lezer, voor de toeschouwer. Die persoon die wellicht denkt dat ik het allemaal onder controle heb, dan opkijkt naar mij en zelf met een gevoel achterblijft daar niet aan te kunnen tippen. Dat is wel het laatste gevoel dat ik bij iemand te weeg hoop te brengen.

 

Afgelopen oktober ben ik geïnterviewd door het Nederlands Dagblad, over hoe het is om een groot gezin te hebben en hoe het reilt en zeilt binnen zo’n groot huishouden als het onze. Het is geen diepte-interview geworden maar wel een leuk stukje waardoor je als lezer een klein beetje een indruk hebt van hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Het is een artikel met foto’s geworden en dus hebben mijn verhaaltjes die ik altijd voor een klein publiek schreef ineens een gezicht gekregen voor veel meer mensen. Dat heeft ook gevolgen voor mij en voor de rest van ons gezin. Je gaat heel kritisch kijken naar jezelf en hoe je overkomt. 

 

Kritisch naar jezelf kijken wordt door veel mensen gezien als jezelf afkraken. Er zijn vaak mensen in mijn omgeving die zeggen dat ik niet zo kritisch op mezelf moet zijn, dat ik te hard en te streng voor mezelf ben. Maar voor mij is het niet dat ik mezelf naar beneden haal. Voor mij is het een moment van in de spiegel kijken en weer vooruit. Waar wil ik naartoe? Wie wil ik dat er terugkijkt op het moment dat ik voor die spiegel sta. 

 

En als ik naar de foto’s kijk die in het Nederlands Dagblad geplaatst zijn en me dan puur en alleen even focus op mezelf zie ik een vrouw die een lieve uitstraling heeft, maar die er ook een beetje moe uitziet door hoogrode wangen na een spannend gesprek. Ik zie een wat te dikke moeder die weet waar ze heen wil, maar niet altijd hoe daar te komen. Ik zie een dochter van God, die zich nog te vaak niet beseft hoe geliefd ze is.

 

Ik ben trots! Ik ben dankbaar! Mijn prachtige gezin, mijn eigen volkje zoals ik ze vaak noem. Wat was deze ervaring ook voor hen onwennig. Ik zie gewoon de spanning op hun gezichtjes omdat een vreemde hen kwam fotograferen. De tandpasta-smiles omdat het voor een kind helemaal niet gemakkelijk is om te lachen op commando. Ik ken ze echt, weet alles van ze, weet hoe ze voelen, hoe ze ruiken en hoe ze klinken. Ik ben ontroerd door alle lieve reacties die we gekregen hebben. Ik vind mijn gezin fantastisch, ik vind mijn leven geweldig! Maar ik zie ook ruimte voor verbetering. En ik vind dat het goed is om dat te benoemen en eerlijk te zijn, omdat ik denk dat er heel veel jonge moeders worstelen met het gevoel van middelmatig zijn. 

 

Toen ik moeder werd van Eva was ik slank, eigenlijk zelfs wat aan de dunne kant en de weegschaal gaf 52 kilo aan wanneer ik er op stond. Het was na de geboorte van Julian dat de toen aangekomen kilo’s er niet meer afgingen en ik al snel weer zwanger was van Viënne. Ik werd die vrouw die helemaal opging in het gezinsleven en het moederschap. Die vaak te weinig tijd nam om gezond te eten op drukke tijden en dan gauw als compensatie een koek of twee naar binnen schoof. Die moeder die regelmatig in de avonduren uitgeblust op de bank belande en dan even gezellig wilde doen met iets “lekkers” en in ons geval werd er dan een bak van de altijd smakelijke vrienden Ben & Jerry gedeeld door twee. Het was niet soms, het was vaak en het was voor de komende 12 jaar die na die 52 kilo volgden. Ik was niet ongelukkig, ik ben niet ongelukkig. Het getal op de weegschaal is maar een fractie van wie ik ben, en door dat te delen ken je mij niet opeens. 

 

Ik kies ervoor om dit te delen omdat ik weet dat ik hier niet alleen in sta. Dat er heel veel vrouwen en moeders zijn die hier ook doorheen gaan. Misschien is het niet eens een worsteling, maar is het er wel gewoon. Het feit dat je te zwaar bent en je daardoor niet de best mogelijke versie van jezelf bent of voelt. Voor mij is dat het punt waarop mijn knop omging. Ik ben niet te best mogelijke versie van mezelf. Niet om hoe ik eruit zie want dat is uiteindelijk ondergeschikt. Maar wel door hoe ik me voel. Dat ik sneller vermoeid ben dan ik zou willen, dat mijn bloeddruk net iets te hoog is, dat ik worstel met schaamtegevoelens wanneer ik op de foto moet, dat ik liever geen drukke spelletjes met de kinderen speel en ga zo maar door. 

 

Niemand om mij heen lijkt er last van te hebben. De kinderen merken niets aan mij en vinden het normaal dat ik niet met ze stoei. Joris is nog steeds onverminderd dol op mij en vindt mij zonder twijfel de allermooiste, dat weet ik zeker en dat ervaar ik ook echt. Mensen die om mij heen staan die vinden dat dit bij me past en dat ik uitstraal dat ik een lieve en gezellige moeder ben.

 

In de zomermaanden bestelde ik een nieuwe weegschaal omdat onze oude al langere tijd niet meer zo nauwkeurig was. En ik nam in mijn hoofd een gewicht waarvan ik zeker wist dat ik nooit zoveel zou kunnen wegen maar als het zoveel was, dan was dit gewoon het absolute zwaartepunt en dan zou dit mijn weg omhoog zijn, en voor de weegschaal naar beneden. Hard was de klap toen de weegschaal mijn zwaarst voorgestelde gewicht aangaf. Plus nog eens drie kilo. 98 Kilo, achtennegentig kilo. Het maakt gewoon niet uit hoe je het schrijft, het blijft gewoon heel veel. Te veel wanneer je zoals ik maar 1 meter 65 lang bent. Bijna 100 kilo… 

 

Als ik het hier zo op schrijf zijn het maar een paar zinnetjes. Maar dat moment op die weegschaal, dat ik de confrontatie aanging was wel het begin van veranderen. Uiteindelijk maakt het getal op die weegschaal nog steeds niet zoveel uit. Maar wel hoe ik me voel, mijn energielevel, hoe gelukkig ik met mezelf ben, de goede gewoontes die ik mezelf aanleer, de slechte die ik los leer laten. 

 

De knop moest om. Er kwamen wandelschoenen, fijne leggings. Er werden draadloze oortjes aangeschaft en een riem waarin mijn telefoon paste. En daar ging ik, wandelen. Simpel en gewoon wandelen met een stevige tred. In die eerste weken liep ik mijn voeten helemaal stuk en de blaren waren enorm. Maar ik zette door en werkte door de pijn en het ongemak heen. Iets waarbij muziek een fantastische ondersteuning biedt. Het wandelen deed meer dan alleen de hoeveelheid kilo’s op de weegschaal te veranderen, het bracht ruimte in mijn hoofd en mijn gedachten. Het zorgde ervoor dat ik positiever ging kijken naar mezelf, en naar alle fantastische dingen wat mijn lichaam kan. Alles wat het al doorstaan heeft. De gedachte kwam bij me op dat iedere stap die ik zet me dichter bij mijn ware zelf brengt. Me dichter bij de waarheid brengt. Ik wandel in geloof, dat ik hier niet alleen doorheen ga. Ik wandel in het vertrouwen dat ik in het komende jaar een gezond gewicht zal bereiken. Ik wandel in de waarheid dat ik vandaag precies ben wie ik vandaag moet zijn en dat ik daarom nu inmiddels 89 kilo weeg en niet meer 98. 

 

Ik wens jou toe dat je kunt wandelen. En het is geen perfecte weg, dat is het nooit. Maar het eindpunt is dat zeker weten wel. 

 

~ Wijs mij Uw weg. Heer. Laat mij wandelen op het pad van Uw waarheid.

Vervul mijn hart met ontzag voor Uw naam. ~